Op 14 mei 1943 werden de Joodse onderduikers overgebracht vanuit Almelo naar kamp Westerbork. Dit kamp functioneerde als een doorganskamp (Juden Durchgangslager) waar de Joden tijdelijk werden vastgehouden, totdat ze op treinen werden gezet richting werkkampen of vernietigingskampen.

Kamp Westerbork bevond zich nabij Hooghalen, in de toenmalige gemeente Westerbork in Drenthe. In Hooghalen was ook een treinstation. In de beginperiode moesten de Joden vandaar lopen naar het kamp, een afstand van zo’n 5 km. Later werd er een spoorlijn aangelegd die tot in het kamp doorliep. Het kamp was een voorportaal, waarvandaan ruim 102.000 in Nederland wonende Joden en 245 Roma per trein werden gedeporteerd, naar kampen in Duitsland, Polen en Tsjechië.

Het kamp werd door de Nederlandse regering in 1939 gebouwd als Centraal Vluchtelingenkamp Westerbork, om reeds toegelaten Joodse vluchtelingen uit het Duitse Rijk, te huisvesten in afwachting van hun uitzetting. Ruim twee jaar na het begin van de Duitse bezetting, op 1 juli 1942, nemen de nazi’s het kamp over.

Op 15 en 16 juli 1942 worden de eerste gevangenen vanuit Westerbork naar Auschwitz gedeporteerd. In de eerste maanden vertrok de trein twee keer per week: op maandag en vrijdag.
In 1943 was meestal dinsdag de dag van het transport. Voorafgaand aan elk transport werden de gevangenen geselecteerd die mee moesten. De selectie was een zaak van de kampcommandant en die liet de uitvoering over aan de Joodse medewerkers van de kampadministratie.

De families Samuël, Spanjar en Sjouwerman werden ondergebracht in de strafbarakken. Joden die de wet hadden overtreden, bijvoorbeeld door onder te duiken, kwamen hier terecht. 

Overdag werden ze aan het werk gezet. Lang was hun verblijf niet, op dinsdag 18 mei, werden ze op een trein gezet met als eindbestemming Sobibor in Oost-Polen, nabij de Oekraïense grens.